တဲ့တဲ့လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္တယ္

မေျပာခ်င္ေတာ့တဲ့ဟာကို ေျပာရဦးေတာ့မယ္။ ကခ်င္မွာလည္း တုိက္ပြဲေတြျဖစ္၊ ရွမ္းဖက္မွာလည္းျဖစ္၊ ကရင္ နယ္ထဲ မွာလည္းျဖစ္။ စစ္တုိက္တယ္ ဆိုမွေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လူတုိင္းသိပါတယ္။ အၾကမ္း ဖက္တဲ့အတြက္ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ရတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ တုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ရတာကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေျဖရွင္း လိုတဲ့ ဆႏၵမရိွတာကေန စတာကိုး။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အေစာ္ကားခံရတာ မ်ားလာ ရင္ တန္ျပန္ၾကမွာပဲ။

ဒီေနရာမွာ တန္ျပန္တဲ့ ကိစၥကို နည္းစနစ္က်က် တန္ျပန္ဖို႔ ေျပာလိုပါတယ္။ အခု လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အားလံုး ဟာ နယ္စပ္မ်ဥ္း တခုခုနဲ႔ ပတ္သက္ေနရတယ္။ ထုိင္းမဟုတ္ရင္ တရုတ္ေပါ့။ အိႏိၵယ နယ္စပ္မ်ဥ္းမွာ ေတာ့ ေလာက္ ေလာက္လားလား တုိက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔မရိွေလေတာ့ သိပ္ေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာ က ဒီလို။ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ ေနတဲ့ အေျခအေနဆိုေတာ့ လက္နက္လိုတာေပါ့။ ကိုယ္ပုိင္ ပန္းပဲဖိုက လက္နက္ မထုတ္ႏုိင္ဖူးဆိုရင္ သူမ်ားဆီက ဝယ္ရ မွာက ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီေတာ့ လက္နက္ဝယ္ဖို႔ ေငြလိုတယ္။ တခ်ိန္ထဲ မွာလည္း ေငြရိွဦးေတာ့ ကိုယ့္နယ္စပ္မွာ လက္နက္ေစ်းကြက္က ကိုယ္ဝယ္လိုသေလာက္ ေစ်းကြက္ရိွေသးရဲ့ လား။ ေစ်းကြက္ပ်က္သြားၿပီလား ဆိုတာကိုလည္း ေစာေၾကာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေသနတ္ အလက္ ႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ ေလာက္ ဝယ္လို႔ ရတာမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ။ ရာစည္း ေထာင္စည္း ဝယ္ဖို႔ ေငြရိွရင္ေကာ ဝယ္လို႔ရေသးရဲ့ လားလို႔ ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။

သမရိုးက် စစ္တုိက္ျခင္းဟာ ေငြအေတာ္ကုန္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကာရင္ ေငြသိပ္မတတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က ရံႈး ေလ့ရိွတယ္။ ဒါဟာလည္း ေန႔စဥ္ စီးပြားေရး ကိစၥလို ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။ ေနာက္ တုိက္မယ့္ ခုိက္မယ့္ လူကလည္း လိုတယ္။ လူရေတာ့လည္း ေကြ်းဖို႔ ေမြးဖို႔၊ ေဆးကုဖို႔၊ ေလ့က်င့္သင္တန္းေပးဖို႔ ဒါေတြ လိုျပန္ေသးတယ္။ မဆံုးႏုိင္ဘူး လုပ္ရမယ့္ အလုပ္က။ ရန္သူက ကိုယ့္ကို သမရိုးက် စစ္ပြဲထဲ ဆြဲသြင္းတာကို ကိုယ့္ဖက္က နားလည္ထားဖို႔ လိုတယ္။ ေရရွည္မွာ ကိုယ္က သမရိုးက် စစ္ကို ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္ယူၿပီး တုိက္ႏုိင္မလဲ။ စဥ္းစားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တိုတိုေျပာရရင္ တခ်ိန္တုန္းက အုိင္ယာလန္ သူပုန္ေတြ လုပ္သလို လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ စစ္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ခ်ီၿပီး တုိက္ရ တာကို အကန္႔အသတ္နဲ႔ ထားထားဖို႔ လိုတယ္။ အုိင္ယာလန္က အုိင္အာေအ သူပုန္ေတြဟာ အုိင္ယာ လန္ေတာေတာင္ ေတြထဲမွာ သူပုန္စစ္သားေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ၿပီး အဂၤလိပ္ေတြကို တုိက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ အစိုးရ ယႏၱယားေတြကို တုိက္တယ္၊ ခြဲတယ္၊ အစိုးရလူေတြကို သုတ္သင္တယ္။ အုိင္အာေအဟာ စစ္ယူနီ ေဖာင္း မဝတ္ဖူး။ သူလိုငါလို အဝတ္ အစားေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ေပၚမွာသာ လႈပ္ရွားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဂၤလိပ္ အစိုးရဟာ အုိင္ယာလန္ေတာင္ပုိင္းကို လြတ္လပ္ေရး ေပးလုိက္ရတယ္။

က်ေနာ္တို႔ လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြလည္း ေရရွည္တုိက္ပြဲဝင္ဖို႔ အုိင္အာေအ နည္းကို သံုးဖို႔ လိုလာတယ္။ စစ္ေသြးႂကြေအာင္ ေျမွာက္ေပးတာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ႏုိင္တဲ့ဝန္နဲ႔အားကို ေျပာလိုတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနည္း ကို ေရြးရတာ ကလည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ ဗိုလ္က်လြန္းတဲ့ စနစ္ေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္တခ်က္က နယ္စပ္ေတြကို အားျပဳၿပီး တုိက္ရေတာ့ ထုိင္းမ်က္ႏွာၾကည့္ရ၊ တရုတ္မ်က္ႏွာၾကည့္ရ၊ ကုလားမ်က္ႏွာၾကည့္ရ ျဖစ္လာတယ္။ ေရရွည္မွာ ကိုဖက္က အရံႈးခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေျမျပင္ဟာ ေတာေတာင္ေတြထက္ ျမန္မာျပည္ထဲက ၿမိဳ႔ေတြ သာ ျဖစ္သင့္တယ္။ သူပုန္ေတြ အတြက္ ခံစစ္ေသ သေဘာဟာ ေရရွည္မွာ နစ္နာတယ္။ ခံစစ္ေသသေဘာမွာ ေရရွည္ခံစစ္ေသေကာ၊ ေရတိုခံ စစ္ေသ ေကာ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဖူး။ ယာယီနာရီပုိင္း ခံစစ္ေသမ်ဳိးေတာင္ ခဏခဏႀကံဳလာရင္ မေကာင္းပါ။ က်ည္ဆံ သိပ္ျဖဳန္း ရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ည္ဆံက ဝယ္ရတာကိုး။ ကိုယ့္စက္ရံု က ထြက္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့။

ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို တဲ့တဲ့ လုပ္တာသာ အေကာင္းဆံုးပါ။ တုိက္မယ့္သူကလည္း တုိက္သာတုိက္။ သို႔ ေသာ္ ဘယ္နည္းနဲ႔ တုိက္မွာလဲ။ ေတာထဲမွာ တုိက္မွာလား ၿမိဳ႔ထဲမွာ တုိက္မွာလား။ လမ္းေရြးရပါေတာ့မယ္။ အရင္တုန္းက အေဝးေရာက္အစိုးရ ဖြဲ႔ၿပီးစ အေတာ္ေလး အားကိုးရမယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြအတြက္ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြ ကမၻာပတ္ၿပီး ရွာေဖြေပးႏုိင္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေအာက္က လူေတြကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔သာရွာ က်ဳပ္တို႔ကတုိက္မယ္ဆိုတဲ့ ဝမ္းသာအားရ စိတ္မ်ဳိး ရိွခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဝးေရာက္အစိုးရဟာ တုိက္ပြဲဝင္မယ့္ အလုပ္မ်ဳိး ကို ေဘးဖယ္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ ေလာ္ဘီလုပ္တဲ့ ဂြင္မ်ဳိးထဲမွာပဲ ေနခဲ့တယ္။ ကုလသမဂၢလို ေနရာ မ်ဳိးမွာ အစည္းအေဝး ထုိင္ရတာေတြကို ပိုၿပီးႏွစ္သက္သလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လက္နက္ကုိင္ တုိက္ပြဲဝင္ေနသူေတြ အတြက္ ဘာမွ ေဆာင္ရြက္ မေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အျပစ္တင္တာ မဟုတ္ပါ။ ျပန္ၿပီးသံုးသပ္ျပတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကုိင္ တုိက္တဲ့သူေတြအတြက္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏုိင္ဘဲ လက္နက္ကုိင္နယ္ထဲမွာ လာၿပီး အေျခစုိက္တာကိုက စမွားေနတယ္။ လက္နက္ကုိင္ ေဒသခံ ေတြ အဖြဲ႔ေတြအတြက္ ကူညီတုိက္ပြဲ ဝင္တာမ်ဳိး မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေရရွည္မွာ အဲသလို အဖြဲ႔မ်ဳိးေတြ တင္ေႂကြး ထားရတဲ့အတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲသလို အဖြဲ႔မ်ဳိးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတာထဲမွာ ရိွခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဟာကို သိၾကမယ္လိုိ႔ ေျပာလိုပါတယ္။ မီဒီယာမွာ လူသိပိုမ်ားတာကလြဲလို႔ စစ္ေရးလုပ္ငန္းအရ ဘာ အျမတ္မွ မထြက္ခဲ့ပါ။ ေျပာျခင္တာကေတာ့ ကိုယ္လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ကို တဲ့တဲ့ လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာလိုရင္း ျဖစ္ပါ တယ္။ တုိက္မယ္ဆို လည္း တုိက္ပါ။ ကမ္ပိန္းလုပ္မယ့္ သူကလည္း ကမ္ပိန္းလုပ္ေပါ့။ အၾကမ္းမဖက္ကို ႀကိဳက္တဲ့သူက အၾကမ္းဖက္ေနတဲ့ ေနရာေဒသ အတြင္းမွာ တလႊားလႊား လာလုပ္ေနတာမ်ဳိးကေတာ့ သရုပ္ ပ်က္တယ္။ ေရာေက်ာ္ လုပ္တာမ်ဳိးက မရိုးသားဟု ေျပာလိုတယ္။

ေရွ႔မွာ ၿမိဳ႔ေပၚတုိက္ပြဲေတြ အုပ္တာေတြ ႏွက္တာေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာရင္ အၾကမ္းဖက္သမားလို႔ ေျပာၾက ပါလိမ့္မယ္။ ေျပာပါေစ။ ဒီလမ္းကို မိမိတို႔က ႀကိဳက္လို႔ေရြးတာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးေရြးစရာ မရိွလို႔ ေရြးခဲ့ရ တာသာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေျပာလိုတာက သမရိုးက် စစ္တုိက္တဲ့နည္းကို ေလွ်ာ့ၿပီး ၿမိဳ႔ထဲေတြမွာ တုိက္ပြဲ ဝင္မွသာ အာဏာရွင္တို႔ဖက္က ကိုယ့္ဖက္ကို အေရးစုိက္ၿပီး တန္းတန္းတူတူ စကားေျပာလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလိုပဲ အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လက္ကုိင္ဒုတ္ ေတြလည္း ဝပ္ဆင္းသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရပ္ဝတ္ဝတ္ၿပီး ၿမိဳ႔ေပၚ မွာသာ တက္ခ်ၾကပါလို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကံျပဳလိုပါတယ္။

ေဇာ္မင္း
၁၄ ရက္၊ ဇူလုိင္လ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္