ေမာင္ျဖဴလြန္းနဲ႔ တံလွ်ပ္မ်ား

၁။အက်ဥ္းခ်ဳပ္သာေရးရန္ေမာင္ျဖဴလြန္းသည္ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံု အစဦးကထဲက ပါလာေသာ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူ ျဖစ္သည္။ အမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္တုိက္ပြဲဝင္ ခဲ့သည့္အတြက္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ ေပးအပ္ေသာ ဂုဏ္ထူးဆုတံဆိပ္ တခုျဖစ္ သည့္ ေထာင္ဒဏ္က်ခံခဲ့ရသည္။ ေထာင္ထဲတြင္ သံုးႏွစ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ ေထာင္ကလြတ္လြတ္ျခင္း ေမာင္ျဖဴလြန္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တခုကို ခ်လုိက္သည္။ ဒီစစ္အာဏာရွင္ေတြကို လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္မွ ရေတာ့မည္ဆိုေသာ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

ေမာင္ျဖဴလြန္း တေယာက္ ေတာထဲေရာက္ေရာက္ျခင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သို႔ ဝင္လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ တဦးအေနႏွင့္ က်ရာတာဝန္မ်ားကို ရိုးရုိးသားသား တာဝန္ေက်ေက် ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ ကရင္သူပုန္တို႔၏ ဌာနာခ်ဳပ္ကို စစ္အစိုးရ သိမ္းပုိက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ကာလမ်ား ေတာက္ေလွ်ာက္ကား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔မ်ား အားလံုးအတြက္ ခေရာင္းေတာႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳေလတုိင္း ႏုိင္ငံေရး ေတာ္လွန္ေရး ကိစၥမ်ားဟူသည္ အေကြ႔အေကာက္ မ်ားလြန္းလွသည္ ဟူ၍ ေမာင္ျဖဴလြန္း အေတြးဝင္မိသည္။ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ တကုိယ္ေကာင္း ပိုပုိဆန္လာသည္ဟု ေမာင္ျဖဴလြန္း ထင္မိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေမာင္ျဖဴလြန္း တေယာက္ ဘယ္သူမွ ထင္မထားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ပီပီျပင္ျပင္ ခ်မွတ္လုိက္သည္။ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေတာ့မည္။ အထဲကိုဝင္ၿပီး ရန္သူကို ပူးသတ္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုသည့္ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္တြင္လည္း ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား ဖြဲ႔စည္းခြင့္ ရရိွပါက ပါလီမန္အတြင္းကေန ဝင္တုိက္မည္ဟူေသာ အျမင္ ကလည္း သူ႔မွာႀကီးစိုးေနသည္။

၂။ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္ဖို႔ နယ္စပ္က နီးရာ စစ္အစိုးရစခန္းတခုမွာ လက္နက္ျခလုိက္သည္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လိုအပ္သည့္ စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည့္အတြက္ ဆယ္လေက်ာ္မွ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္သည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္း အထဲ ျပန္ေရာက္သည့္ ကာလမ်ားတြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီအသစ္မ်ား ထပ္မံဖြဲ႔စည္းခြင့္ မရေသး။ တဆက္ထဲမွာလည္း ထမင္းစားဖို႔ အတြက္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ကလည္း လိုလာသည္။ ထီးျဖဴဖိနပ္ပါး လုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ပညာဆံုးခန္း မတုိင္ေသး သည့္ ေထာင္ထြက္ ေတာျပန္ တဦးကို ဘယ္စီးပြားေရး ကုမၸဏီကမွ အလုပ္ေပးလိုျခင္းမရိွ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ကြမ္းယာဆုိင္ ေထာင္ဖို႔ကလည္း အရင္းအႏွီးမရိွ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကာလအေတာ္ၾကာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကားလူတဦးက ဆက္ေပးသျဖင့္ စစ္အစိုးရ ေကာင္းေၾကာင္း ေရးသားေပးေန ေသာ ပုဂၢလိက ဂ်ာနယ္တုိက္တခုတြင္ အလုပ္ရသည္။ ဂ်ာနယ္အမည္က "တုတ္တျပက္" တဲ့။ အလုပ္ရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ရတဲ့လခက သူ႔အရက္ဖိုးသူကိုပင္ အႏုိင္ႏုိင္။ ဂ်ာနယ္တုိက္ ပိုင္ရွင္ကလည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို အသားကုန္ဖားေနသူ ျဖစ္လို႔ ေမာင္ျဖဴလြန္း ကိုယ္တုိင္လည္း ဒါကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္ရတာ ခဏခဏ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံထဲမွာ ေသာင္တင္ေနတဲ့ ေတာထဲတုန္းက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြနဲ႔ အင္တာနက္ေက်းဇူးျဖင့္ ျပန္ဆက္မိ သည္။ သူတို႔က သံေယာဇဥ္ ရိွသူေတြ အခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထုိင္းဖက္ကို ျပန္ထြက္လာဖို႔ အၾကံျပဳၾကသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမာင္ျဖဴလြန္း တေယာက္ ပတ္စ္ပို႔ေလ်ာက္ၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံ ခ်င္းမုိင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ခ်င္းမုိင္က "ဆင့္ဖင္" ဆိုေသာ သတင္း ဂ်ာနယ္တခုတြင္ အလုပ္ရသည္။ ဝင္ေငြေလးက မဆိုးပါ။ မမ်ားလွေသာ္လည္း ေသာက္ေသာက္ စားစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနလို႔ရသည့္ အဆင့္ေတာ့ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာလာေတာ့ ေမာင္ျဖဴလြန္း မႀကိဳက္တာ တခုေတြ႔လာရသည္။ တျခားေတာ့မဟုတ္ ဂ်ာနယ္တုိက္ ပုိင္ရွင္ကိုျဖစ္သည္။ ေဒါင့္ကမက်ဳိး၊ စကားေျပာတာ ေမာက္မာ လြန္းသည္၊ ေအာက္လက္ငယ္သားေတြကို ေစာ္ကားလြန္းသည္ဟု ေမာင္ျဖဴလြန္း ခံစားရသည္။ ဂ်ာနယ္တုိက္ ပုိင္ရွင္ကလည္း ျမန္မာျပည္ႀကီး တခုလံုးကို ခ်င္းမုိင္ဂ်ာနယ္ တုိက္ကေန ဆြဲယူ၍ မီဒီယာ ကေန ကယ္တင္ေနသူ တဦး အျဖစ္ သူ႔ကိုယ္သူ အမႊန္း တင္ေနသူျဖစ္သည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္းရဲ့ တာဝန္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ျမန္မာျပည္ႀကီး သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္သုန္းေနၿပီ၊ အတုိက္ခံေတြမွာ အလားအလာ ရိွရဲ့လား အစရိွတဲ့ လူေတြကို ဆရာလုပ္ရတဲ့ ေဆာင္းပါးမ်ဳိး ေရးဖို႔ တာဝန္ေပးျခင္း ခံရသည္။

ႏွစ္အတန္ၾကာေတာ့ ေမာင္ျဖဴလြန္း ဒီဂ်ာနယ္တုိက္မွာ လုပ္ရတာကို မေပ်ာ္ပုိက္ေတာ့။ လူေတြကို ဆရာလုပ္ လက္ခ်ာ ေပးရသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ဳိးကိုလည္း ဆက္မေရးလိုေတာ့။ ခရမ္းႏုေရာင္ သန္းေနသည့္ အခ်စ္ ဝတၳဳေတြ ေရးေနေသာ အမ်ဳိးသမီး စာေရးဆရာမ ေရႊၿငိမ္းတို႔လို ရသလုိင္းဖက္ ေျပာင္းမလားလို႔ စဥ္းစားလုိက္ေတာ့လည္း သူကိုယ္တုိင္က တခါမွ ရသလုိင္းကို ထိမိကုိင္မိပင္ ရိွခဲ့သည္ မဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္သည့္ အတူတူ ဖိ၍သာ ေသာက္ေနေတာ့ သည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ ႏုိင္ငံျခားအလွဴရွင္ ဒိုနာမ်ားက ေငြျဖတ္သည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္တုိက္မွာ လူေလွ်ာ့ပြဲႀကီးႏွင့္ တိုးေတာ့သည္။ တိုတိုေျပာရရင္ ေမာင္ျဖဴလြန္း အလုပ္ျပဳတ္သည္။ ျပဳတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အရက္ကို ေသာက္တာကေတာ့ မနား။ အတြင္းထဲတုန္းကလည္းေသာက္ အျပင္ေရာက္ ေတာ့လည္းေသာက္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေသာက္လာတဲ့ ဒဏ္ေတြ နဲ႔ တရက္ေတာ့ ေမာင္ျဖဴလြန္း အိပ္ရာထဲ လဲေတာ့သည္။ အေျခအေနက သိပ္မေကာင္း။

၃။ ေမာင္ျဖဴလြန္း အိပ္ယာနေဘးတြင္ ခ်င္းမုိင္က လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ စုေဝးေနသည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္းကား အေမာ ေဖာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မေသခင္စပ္ၾကား ေမာင္ျဖဴလြန္း အေတြးမ်ားက ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ထုိင္းႏုိင္ငံအၾကား ေျပးလႊား ေနသည္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေတြကိုလည္း မုန္းသည္။ နယ္စပ္က ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြကိုလည္း မုန္းသည္။ ျပည္တြင္းက သူလုပ္ခဲ့ေသာ ဂ်ာနယ္တုိက္ ပုိင္ရွင္ကိုလည္း မုန္းသည္။ သူ႔ကို အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့ေသာ "ဆင့္ဖင္" ဂ်ာနယ္တုိက္ ပုိင္ရွင္ ကိုလည္း မုန္းသည္။ အားလံုးကို မုန္းသည္။ ျမန္မာျပည္ႀကီးႏွင့္ ျမန္မာေတြကိုလည္း အားမရ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ မေသခင္ စပ္ၾကားမွာ ေမာင္ျဖဴလြန္း ဆုေတာင္းသည္။ ျဖစ္ေလရာ ဘဝတုိင္းမွာ ျမန္မာျပည္မွာ လူျပန္၍ မျဖစ္ရပါလို၏ ဟူေသာ ဆုေတာင္း ပင္ျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ ေမာင္ျဖဴလြန္း ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္း စ်ာပနကား စည္းကားလွသည္။ ျပည္ပေရာက္ မီဒီယာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ အေသာက္သမား မွန္သမွ် တက္ေရာက္သလို ႏုိင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ကမ္ပိန္း အဖြဲ႔အစည္းမ်ားမွ ဇိုးဘဲမ်ားလည္း စုေဝးတက္ေရာက္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ညဖက္တြင္ ေမာင္ျဖဴလြန္းကို ရည္စူးကာ ခ်င္းမုိင္က ျမန္မာ ထမင္းဆုိင္ဟု အမည္တပ္ထားေသာ အရက္ဆုိင္တြင္ စုေဝးၿပီး ေသာက္ၾက ရင္း သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းႀကီးရဲ့ မရိွမဲ့ရိွမဲ့ ေကာင္းေၾကာင္းကေလးေတြကို ျပန္ေျပာေနၾကသည္။

၄။ ဘဂၤလားဒက္ရွ္ႏုိင္ငံက ဒကၠာၿမိဳ႔ေတာ္၏ ေရစက္လက္ႏွင့္ ဗြက္ထေနေသာ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္တခု။ မခါတြန္ ဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီး သည္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို အကူအညီေတာင္းေနသည္။ တျခားမဟုတ္ အလုပ္ကေန အရက္မူး၍ ျပန္လာေသာ သူမ၏ေယာက္်ား အဗၺဒူလာက ရိုက္ႏွက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မခါတြန္ႏွင့္ အဗၺဒူလာတို႔မွာ သားသမီး ခြန္ႏွစ္ေယာက္ ရိွသည္။ ဒါ့အျပင္ အဗၺဒူလာက ေနာက္ထပ္ မိန္းမငယ္ငယ္ေလး ႏွစ္ေယာက္လည္း ထပ္ယူထားသည္။ ေနာက္ယူထား ေသာ မိန္းမမ်ားမွ ေမြးထားေသာ ကေလးမ်ားကလည္း စုစုေပါင္း ေလးဦးျဖစ္သည္။ သူတို႔ အားလံုး အိမ္ဟုေခၚေသာ တဲတလံုးတြင္ စု၍ ေနၾကသည္။ ကေလး ခြန္ႏွစ္ေယာက္အေမ မခါတြန္ ဆိုသူကား တျခားမဟုတ္။ ေမာင္ျဖဴလြန္း ဝင္စားလာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္း ေသငယ္ေဇာႏွင့္ ေမွ်ာေနသည့္ အခ်ိန္တုန္းက ဆုေတာင္းခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ မွတ္မိၾကေပမည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ လူျပန္မျဖစ္ရ ပါလို၏လို႔ ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ အဲသည့္ ဆုေတာင္းအတုိင္း ျမန္မာႏုိင္ငံမဟုတ္သည့္ ဘဂၤလားဒက္ရွ္ တြင္ မိန္းမအျဖစ္ႏွင့္ လူျပန္ျဖစ္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

အဗၺဒူလာ စိတ္ေကာင္းဝင္၍ မမူးေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ မခါတြန္က ခြန္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ အငယ္ဆံုးကေလးကို ႏို႔ဘတ္သလတ္ႀကီးျဖင့္ ႏို႔တုိက္ေနရင္း သူမဟာ အရင္ဘဝတုန္းက ျမန္မာျပည္ကျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ၿပီး ဘီယာ အရက္မ်ား အလြန္ႀကိဳက္ ေၾကာင္း၊ အလုပ္အကုိင္က မီဒီယာသမားျဖစ္ေၾကာင္း နတ္သံေႏွာ၍ ေျပာျပတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ား၌ သူမ၏ ေယာက္က်ားက ေအးပါ ေအးပါဟု ေခါင္းၿငိမ့္ၿပီး သည္းခံနားေထာင္တတ္သည္။ ကေန့ညေန အရုိက္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ မူးလာတဲ့ ေယာက္က်ားကို ျမန္မာျပည္ဟာ ဆန္ေရစပါး သားငါး ဘယ္ေလာက္ေပါ ေၾကာင္း ဘဂၤလားဒက္ရွ္ ႏုိင္ငံထက္သာေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ စိတ္တိုကာ ရိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီဘဂၤလားဒက္ရ္ွ ႏိုင္ငံကိုလည္း မခါတြန္ မႀကိဳက္တာမွ လံုးလံုးမႀကိဳက္။ မိန္းမေတြကို ဖိႏိွပ္လြန္း တာကတေၾကာင္း၊ လူဦးေရက ထူထပ္ၿပီး ဆင္းရဲလြန္းတာက တေၾကာင္း၊ မူစလင္ႏုိင္ငံမွာ မိန္းမျဖစ္ေန၍ အရင္ဘဝကလို ဘီယာေတြ ဝီစကီေတြ ေသာက္ခြင့္ မရတာကေတာ့ အဓိက အေၾကာင္းလို႔ ဆိုႏုိင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ မခါတြန္ ေတြးမိသည္မွာ ဒီဘဝမွာ ေသခါနီး လို႔ကေတာ့ အရင္ဘဝကလုိ ဆုေတာင္း မမွားေအာင္ သတိထားရမည္ ဟူ၍ပင္ျဖစ္သည္။ ဒီတခါေတာ့ မေသခင္မွာ ဆုေတာင္းတာကို တိတိက်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖစ္ေအာင္ ဆုေတာင္းမည္ဟု ေတးထားလုိက္သည္။

ကေလးကလည္းမ်ား၊ ဆင္းရဲတြင္းကလည္းနက္၊ ေယာက္က်ားကလည္း ႏိွပ္စက္ေသာ မခါတြန္သည္ အသက္ ေလးဆယ့္ ငါးႏွစ္ မျပည့္တျပည္ေလးတြင္ ေရာဂါဘယေပါင္းစံု၏ ဒဏ္ကို ခံစားရင္း ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ မခါတြန္ မေသခင္မွာ အေတာ္ႀကီး ကို တိတိက်က် ျပည့္ျပည့္စံုစံု ဆုေတာင္း သြားခဲ့သည္။ ဆုေတာင္းက ဘယ္လိုတုန္းဆိုေတာ့ ဒီမိုကေရစီရိွေသာ၊ တရားဥပေဒ စိုးမိုး ေသာ၊ ခ်မ္းသာတိုးတက္ေသာ အေနာက္ႏုိင္ငံ တခုခုတြင္ အဆင့္ျမင့္ ပညာတတ္ လူျဖဴေယာက္်ားေလး တဦးအျဖစ္ ျပန္လည္ေမြးဖြား ရလိုပါ၏ ဟူေသာ ဆုေတာင္းပင္ ျဖစ္သည္။

၅။ ဆုေတာင္းကား ျပည့္ေလ၏။ ေမာင္ျဖဴလြန္း တျဖစ္လဲ မခါတြန္ကား ဒီတခါမေတာ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္ လူျဖဴ ေယာက္်ားေလး တဦးအျဖစ္ ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာခဲ့သည္။ အခုဘဝ၌ သူ၏နာမည္ကား ေအာ္စတင္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေအာ္စတင္ တျဖစ္လဲ ေမာင္ျဖဴလြန္းသည္ သူေတြ႔ေနရေသာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံႀကီးကို မယံုႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံတြင္ သူေဌးမ်ားက လူနည္းစုျဖစ္၍ အလုပ္လက္မဲ့မ်ား အေရအတြက္က ၉၉% ျဖစ္ေနၿပီး ကမၻာ့အဆင္းရဲဆံုး ႏုိင္ငံမ်ားအနက္ စတုတၳေျမာက္ အဆင္းရဲဆံုး ႏုိင္ငံျဖစ္ေန၍ပင္။ အေမရိကန္ သမၼတ အဆက္ဆက္သည္ လာဘ္စားလြန္းေသာေၾကာင့္ ကမၻာ့ အလယ္တြင္လည္း နာမည္ပ်က္ေနသည္။ ဝန္ႀကီး၊ ဝန္ကေလး၊ ရဲအရာရိွ၊ တျခားေသာ အစိုးရအမႈထမ္းမ်ား အၾကားတြင္ လာဘ္စား သည္ကို လာဘ္စားသည္ဟု မေခၚ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးသည္လို႔ ေခၚၾကသည္။ မူးယစ္ေဆးဝါးႏွင့္ ရာဇဝတ္မႈ မ်ဳိးစံုကလည္း ထြန္းကားသည္။ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကလည္း လမ္းမေပၚတြင္ မျမင္ျခင္အဆံုး။ ပံုမွန္ အလုပ္မွ မရိွၾကတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ သဘာဝ ပတ္ဝန္း က်င္ကို မထိန္းသိမ္းဘဲ သစ္ပင္ေတြ ခုတ္ေရာင္းတာေၾကာင့္၊ ျမစ္ေတြကိုပိတ္ၿပီး ဆည္ေတြ အေျမာက္အမ်ား တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြေၾကာင့္ အေမရိကန္ျပည္ႀကီးသည္ ရာသီဥတု အလြန္အမင္း ေဖာက္ျပန္ ေနတာကိုလည္း ရင္ဆုိင္ေနရသည္။ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ ဆိုသည္မွာလည္း အမည္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သတင္းစာမ်ားလည္း ဆင္ဆာကို ျဖတ္ၿပီးမွ ထုတ္ေဝခြင့္ ရၾကရွာသည္။ ေအာ္စတင္ကား နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။ သူထင္ထားသည့္ နားလည္ထားသည့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံႏွင့္ လြဲခ်င္တုိင္း လြဲေနသည္။

ေနာက္ေတာ့ ခရစ္သကၠရာဇ္ေတြကို ျပန္တြက္ၾကည့္မွ သူအေမရိကန္တြင္ လူဝင္စား ျပန္ျဖစ္ရျခင္းသည္ အေတာ္ကေလး ေနာက္က်ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ဟူေသာ အခ်က္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္း ဘဝတြင္ အသက္ေလးဆယ္ မျပည့္ခင္ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ႏွစ္အနည္း ငယ္အတြင္း ဘဂၤလားဒက္ရွ္တြင္ မခါတြန္ အျဖစ္ လူျပန္ျဖစ္သည္။ အသက္ေလးဆယ့္ငါး မျပည့္ခင္ ေသဆံုးခဲ့သည္။ မခါတြန္ဘဝမွ ေသဆံုးၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္ လူျပန္ဝင္စားျခင္း မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္တရာေက်ာ္ေလာက္ ေနာက္ၾကၿပီးမွ လူျပန္ျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဆုေတာင္းေကာင္းလို႔ မွန္ေပမယ့္ အႏွစ္တရာေက်ာ္ ေနာက္ၾကၿပီးမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကို လူအျဖစ္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ကိုး။ ၾကားထဲမွာ ၾကာေနျခင္းပင္။ ျမန္ျမန္ေသၿပီးေနာက္ အေမရိကန္တြင္ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ျမန္ျမန္ လူျပန္ျဖစ္ရ လိုပါ၏ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ဆုေတာင္းဖို႔ ေမ့သြားေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ ၾကာေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

အိုေက ဒါေတြအားလံုး ထားလုိက္ပါေတာ့။ ေအာ္စတင္ကား ႏွစ္တရာေက်ာ္ ၾကာအၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြား ၾကည့္ခ်င္စိတ္က အေတာ္ကေလး ျပင္းထန္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလည္း ဘြဲ႔ရေပမယ့္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္၍ ေငြပိုေငြလွ်ံ မရိွေသာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္လို သြားမည္နည္း။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား အၾကံေပးလာသည့္အတုိင္း လုပ္ၾကည့္လုိက္သည္။ အဆင္ေျပသည္ ေငြလည္း ရသည္။ ျမန္မာျပည္ကို သြားႏုိင္ေတာ့မည္။ ေငြရလာတာက ဒီလို။ လူဝင္စားမ်ား အေၾကာင္းကို သုေတသန လုပ္ေနသည့္ အလွဴရွင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းတခုဆီသို႔ ေအာ္စတင္က သူ႔အေၾကာင္းကို ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ပရိုပိုဆယ္ ေရးတင္ကာ သုေတသန လုပ္လိုသည္ဟု ပန္ၾကားလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အလွဴရွင္ ဒိုနာကလည္း သူ႔အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားေသာေၾကာင့္ ပေရာဂ်က္ ခ်ေပးျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ တကယ္ဟုတ္လား မဟုတ္လား ဆိုတာကေတာ့ မသိ။

၆။ ဝါရွင္တန္ဒီစီက ျမန္မာသံရံုးကို ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႔ ေအာ္စတင္ ေရာက္သြားသည္။ သံရံုးဝန္ထမ္း ျမန္မာမ်ားသည္ ရုိင္းရိုင္းျပျပ မရိွေသာ္လည္း အေတာ္ေလး ဘဝင္ျမင့္ေနဟန္ရိွသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္တုန္းဆုိေတာ့ ကေန႔ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ကမၻာတြင္ ဒုတိယ အခ်မ္းသာဆံုး ႏုိင္ငံျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုသည့္ အခ်က္ကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ႏွစ္ေပါင္း တရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ အတြင္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အဲသေလာက္ေတာင္ တိုးတက္သြားပလားဟု ေအာ္စတင္ ေတြးေနမိသည္။ သံရံုးမွ အတြင္းဝန္က ေအာ္စတင့္ကို ဗီဇာမေပးပါ။ ဗီဇာလိုခ်င္ပါက ေအာ္စတင္ရဲ့ ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ေဒၚလာ တသန္း အနည္းဆံုးရိွမွ ေပးႏုိင္မည္ဟု ဆိုသည္။ ယခင္က ေငြနည္းနည္းႏွင့္ ျမန္မာျပည္ကို သြားလည္ေသာ အေမရိကန္မ်ား မိခင္ႏုိင္ငံကို ျပန္မလာဘဲ အေၾကာင္းရွာကာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ႏုိင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ တင္ၾကေသာေၾကာင့္ ဟုလည္း သိရသည္။ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္ထားေသာ အေမရိကန္လူမ်ဳိး အမ်ားစုသည္ အမွန္တကယ္ ဒီမိုကေရစီေရးႏွင့္ လူ႔အခြင့္အေရး ေဆာင္ရြက္သူမ်ား မဟုတ္ဘဲ အေမရိကန္တြင္ မြဲျပာၾကေနသူမ်ားျဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးအရ အခြင့္အလမ္း လိုခ်င္၍ ထိုသို႔ခုန္ခ်ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကေၾကာင္း အတြင္းဝန္က ေအာ္စတင္ကို ရွင္းျပေလသည္။ ခက္ေခ်ၿပီ ေအာ္စတင္၏ ဘဏ္အေကာင့္ထဲတြင္ ေဒၚလာတသန္း မရိွ။ ပရိုပိုဆယ္က ရေသာေငြကလည္း လမ္းစားရိတ္ စားစရိတ္ႏွင့္ အျခား သက္ဆုိင္ေသာ စားရိတ္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရမည္နည္း။

မိတ္ေဆြတဦးက အၾကံျပဳသည္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ရိွတဲ့ ျမန္မာသံရံုးကေတာ့ နည္းနည္းေခ်ာင္သည္ဟု ဆိုလာသည္။ အဲသည္ေတာ့ လန္ဒန္မွာရိွတဲ့ ျမန္မာသံရံုးကို သြားဖို႔ျဖစ္လာသည္။ အရင္ဘဝေတြတုန္းက မေရာက္ဖူးခဲ့ေသာ ျမန္မာတို႔၏ ကိုလိုနီသခင္ေဟာင္း ႏုိင္ငံကို ေျခခ်မိသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႔၏ လမ္းေထာင့္တုိင္းတြင္ စစ္သားမ်ား သံခ်ပ္ကားမ်ားကို ေတြ႔ေန ရသည္။ ထူးဆန္းလွခ်ည့္။ ေနာက္မွ သိရသည္မွာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံတြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းထားသည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီတဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ကိုး လန္ဒန္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း တရာ့ခြန္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က စစ္အာဏာရွင္ လက္ ေအာက္ေရာက္ ရန္ကုန္နဲ႔ေတာင္ တူတူေသးေတာ့။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအႏုိင္ငံဟု တင္စားခံခဲ့ရေသာ အဂၤလန္ကား မရိွေတာ့ေလၿပီ။ ထားလုိက္ေတာ့ သူမ်ားကိစၥေတြ။ ေအာ္စတင့္ကို လန္ဒန္ရိွ ျမန္မာသံရံုးက ဗီဇာထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ေပ်ာ္လုိက္သည္မွာ အတုိင္းထက္အလြန္။

၆။ တနာရီကို မုိင္ႏွစ္ေထာင္ႏႈန္းျဖင့္ အေရွ႔ေတာင္ အာရွေဒသကို ပ်ံသန္းေနေသာ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚတြင္ ေအာ္စတင္ လုိက္ပါလာသည္။ ဘန္ေကာက္မွာ တေထာက္နားမွာလားလို႔ ေမးလုိက္သည္။ ေလယာဥ္မယ္က ေအာ္စတင့္ကို သနားသလို ၾကည့္လုိက္ရင္း ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္မွာ ဒီလိုအဆင့္ျမင့္ ေလယာဥ္မ်ဳိးဆင္းတဲ့ ကြင္းမရိွတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ ကိုသာ တုိက္ရုိက္ ပ်ံသန္းမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ ေအာ္ ကိုယ့္ႏုိင္ငံဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ တိုးတက္ေနပါပေကာလို႔ ေအာ္စတင္ ေတြးလုိက္မိ၏။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးအရာရိွက ရိႈးမန္းနီး ဘယ္ေလာက္ ပါသလဲဟု စစ္ေဆး ေသာေၾကာင့္ လန္ဒန္က ေဒၚလာျဖင့္ လဲလာေသာ ျမန္မာေငြစကၠဴ က်ပ္တသိန္းခန္႔ကို ထုတ္ျပရ ေသးသည္။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ ရိႈးမန္းနီးက က်ပ္ေငြတေထာင္ေလာက္ ျပရင္ ရသည္တဲ့။ အခုေတာ့ ဘတ္ကီးရုိက္ၿပီး ဝင္လာတဲ့သူေတြ မ်ားလာတာမို႔ ရိႈးမန္းနီးက ခုန္တက္သြားတာလို႔ ဆိုၾကသည္။ ျမန္မာက်ပ္ေငြဟာ အေတာ္ကို ခုိင္သြားၿပီလို႔ ေအာ္စတင္ ေတြးမိသည္။

ဘယ္ကိုၾကည့္လုိက္ ၾကည့္လုိက္ ျမန္မာျပည္သည္ အေမရိကန္ထက္သာသလို အဂၤလန္ထက္လည္း ပိုသာေနေသးသည္။ တုိက္ႀကီး ေတြျမင့္လုိက္သည္မွာ အထပ္ တေထာင္ေက်ာ္သည္။ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ကို ဖူးေမွ်ာ္လိုပါက ထိုတုိက္ႀကီးမ်ား ေဟာ္တယ္ႀကီးမ်ားေပၚမွ ဖူး၍ရေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္မွာရိွေနတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို မီးျခစ္ဘူးေလာက္သာ ျမင္ရသည္။ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကား ေျမေပၚတြင္သာမက ေလထဲမွာလည္း သြားလာေနၾကသည္။ မိန္းမပ်ဳိေလးမ်ား အမ်ဳိးသမီးမ်ား ဝတ္စားထားသည္မွာ အာကာသ ဝတ္စံုကို မေပၚ့တေပၚ စတုိင္ျဖင့္ ဝတ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေအာ္စတင္အဖို႔ ၾကည့္ရမွာေတာင္ မဝန္႔မရဲ။ ထားပါေတာ့ သူတို႔ေခတ္ ေပကိုး။ ျမန္မာႏုိင္ငံကား ႏုိင္ငံေရး လူအခြင့္အေရး အရ ကမၻာေပၚတြင္ အလြတ္လပ္ဆံုး တုိင္းျပည္ျဖစ္သလို ခ်မ္းလည္း ခ်မ္းသာသည္မို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား အလြန္ဂုဏ္ယူ ၾကသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ အလြတ္လပ္ဆံုး သတင္းစာမ်ားကား ျမန္မာျပည္မွာသာ ရိွသည္လို႔ သိရသည္။ ျမန္မာ့ေတးဂီတႏွင့္ ရုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းမ်ားမွာ ကမBာ့ေစ်းကြက္၏ ေလးပံုသုံးပံုကို စီးထားမိေလၿပီ။ ေကာင္းေလစြ။ ေဟာလီးဝုဒ္ႏွင့္ ေဘာလီးဝုဒ္တို႔ကား က်န္ရစ္ခဲ့ရွာေလၿပီ။

သို႔ေသာ္ ေအာ္စတင္ တျဖစ္လဲ ေမာင္ျဖဴလြန္း သေဘာမက်တာ တခုကေတာ့ လမ္းေပၚတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား လူႀကီးသူမအရြယ္ လူမ်ားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကို လံုးလံုးမေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမးၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အသက္အရြယ္ ႀကီးသူမ်ားကို လူျမင္ကြင္းမ်ားတြင္ သြားလာေနထုိင္ခြင့္ မျပဳေတာ့ဘဲ အထူးစခန္းမ်ားတြင္ သြင္းကာ ထားသည္ဟု သိရသည္။ ဒီလုိလုပ္ရတာက ဆပ္စတိန္းေအးဘဲလ္ ဒီဗဲေလာမဲန္႔ လို႔ေခၚတဲ့ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖြံ႔ၿဖိဳး တိုးတက္ျခင္း ေပၚလစီကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ရွင္းျပၾကသည္။ ဒါမွ ႏုိင္ငံေတာ္ အတြင္းမွာ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ျခင္းကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ဆက္တုိက္ ေတြ႔ႏုိင္မည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ တႏုိင္ငံလံုးတြင္မွ အပါးႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္သာ က်န္ေတာ့သည္ဟု သိရသည္။ ဒီေခတ္တြင္ ဘယ္သူမွ ဘုန္းႀကီး မဝတ္ေတာ့ ေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုသည္။ ထိုေနာက္ဆံုး လက္က်န္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ အထက္ဗမာျပည္ တေနရာတြင္ ေက်ာင္းထုိင္ကာ ဆြမ္းကြမ္း လွဴတန္းမည့္သူ မရိွေတာ့ေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထြန္ယက္ စုိက္ပ်ဳိးစားေနရ သည္ဟုလည္း ထပ္မံသိရျပန္သည္။ သာသနာကြယ္ေတာ့ မွာပါလား ဆိုေသာ အသိစိတ္ေၾကာင့္ ေအာ္စတင္ အေတာ္ကို တုန္လႈပ္မိသလို ဒီေခတ္ ျမန္မာေတြကို ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ဆိုးမိသည္။

ဤတြင္ လူကမ်က္ႏွာျဖဴ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ျမန္မာစိတ္က အျပည့္အဝ က်န္ရိွေနေသးသမို႔ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္စတင္ တေယာက္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေတာက္ (တက္) ေခါက္မိေလ ေတာ့သည္။ ေဘးက ျမန္မာမ်ားက အေမရိကန္ လူျဖဴတဦးျဖစ္သူ ေအာ္စတင္ တေယာက္ မ်က္လံုးႀကီးကိုျပဴးကာ ေတာက္ေခါက္သည္ကို ၾကည့္၍ ထိတ္လန္႔ သြားၾကၿပီး၊ မစၥတာ ခင္ဗ်ားေန ေကာင္းရဲ့လား၊ အာယူအိုေက စသျဖင့္ ဝုိင္းဝန္းေမးျမန္းၾကသည့္အတြက္ ေအာ္စတင္ တျဖစ္လဲ ေမာင္ျဖဴလြန္းမွာ ပို၍ စိတ္ဓာတ္က်သြား ေလေတာ့သည္။ ျမန္မာေတြ ျမန္မာေတြ ေတာက္ေခါက္တာကိုလည္း မသိၾက ေတာ့ပါလား။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စိတ္ကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေအာ္စတင္ တေယာက္ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ရင္ကိုဖြင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမာက္ကာ ထေအာ္မိေတာ့သည္။

၇။ တိုက္ထဲမွ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တဦးက ကိုျဖဴလြန္း ဘာေတြ ေယာင္ေနတာလဲ။ ထ ထ ဟိုမွာ တုိက္ပုိင္လာေနၿပီ။ အလုပ္ခ်ိန္ထဲမွာ ခင္ဗ်ား ကြန္ျပဴတာခံုေပၚမွာ ေမွာက္အိပ္ ေနတာေတြ႔ရင္ ျပႆနာတက္ဦးမယ္၊ တုိက္ပုိင္က နဂိုကမွ အေပါက္အစပ္ မ်ားရတဲ့အထဲ ဆိုၿပီး ႏိႈးေလေတာ့သည္။ ေမာင္ျဖဴလြန္း အိပ္မက္မက္ေနျခင္းပင္။ အိပ္မက္ထဲက ဘုန္းႀကီးအပါး ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္သာ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ေတာ့တယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥကို တကယ္မဟုတ္မွန္း သိေသာ္လည္း ဝမ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္မိရေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ထဲကလို အလုပ္လူေလွ်ာ့တဲ့ အထဲ ကိုယ္မပါေသးဖူး ဆိုတာ သိရေတာ့ ဝမ္းသာရ ျပန္သည္။

ထိုညေနက ခ်င္းမုိင္ရိွ ျမန္မာအရက္ဆုိင္တြင္ ေမာင္ျဖဴလြန္းႏွင့္ အေသာက္သမား တသုိက္ ေခါင္းစဥ္သစ္တခုကို အျပင္းအထန္ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ေနၾကသည္။ ေဆြးေႏြးတာက ဘာတုန္းဆိုေတာ့ အရင္ဘဝက အေၾကာင္းအရာေတြကို လူျပန္ျဖစ္တဲ့ ေနာက္ဘဝမွာ မွတ္မိဖို႔ လို-မလို၊ အဲသလို မွတ္မိျခင္းဟာ ေကာင္းမေကာင္းဆိုတဲ့ ကိစၥပဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေဇာ္မင္း
၁၆ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္